Celem zajęć jest danie możliwości dzieciom rozwijania za pomocą ruchu i dotyku świadomości własnego ciała i otaczającej ich przestrzeni; doskonalenie sprawności fizycznej oraz opanowanie stanu odprężenia.
Metoda Ruchu Rozwijającego V. Sherborne to w skrócie posługiwanie się ruchem jako narzędziem wspomagania rozwoju psychoruchowego dziecka i terapii zaburzeń tego rozwoju. System ćwiczeń w tej metodzie wywodzi się z naturalnych potrzeb dziecka, zaspokajanych w kontakcie z dorosłymi tj. z tzw. baraszkowania.
Kategorie ruchu w metodzie to ruch:
– prowadzący do poznania własnego ciała;
– kształtujący związek jednostki z otoczeniem fizycznym;
-wiodący do wytworzenia się związku z drugim człowiekiem;
– prowadzący do współdziałania w grupie;
– kreatywny.
Prekursorem metody Veroniki Sherborne był Rudolf von Laban, który jako pierwszy obserwował naturalne możliwości ruchowe człowieka i ujął je w specjalne skale ruchowe. Wg. tego autora ze względu na budowę ciała ludzkiego i sposób wykorzystania przestrzeni cechą ruchu jest trójwymiarowość wedle osi: przód – tył, w prawo – w lewo, góra – dół. Bardziej złożone ruchy człowieka opisuje się też w trzech płaszczyznach: drzwiowej, stołowej i poprzecznej. Połączenie tych podstawowych elementów ruchu człowieka tworzy bryłę geometryczną tj. sześcian – w tym uproszczonym modelu przestrzennym człowieka mieszczą się wszystkie zasadnicze możliwości ruchowe człowieka.
V. Sherborne jest uczennicą i kontynuatorką teorii Labana a zarazem twórczynią własnej metody pracy z dziećmi znanej w Wielkiej Brytanii jako Developmental Movement (Ruch Rozwijający).
Podstawowe założenia metody to rozwijanie ruchem trzech aspektów:
1. Świadomości własnego ciała i usprawniania ruchowego,
2. Świadomości przestrzeni i działania w niej,
3. Dzielenia przestrzeni z innymi ludźmi i nawiązywania z nimi bliskiego kontaktu.
Metodę stosuje się w Polsce w pracy z następującymi grupami dzieci:
– upośledzonymi umysłowo,
– autystycznymi,
– z mózgowym porażeniem dziecięcym,
– z zaburzeniami emocjonalnymi i zaburzeniami zachowania,
– z niekorzystnych środowisk wychowawczych, np. domów dziecka, rodzin dysfunkcyjnych- głuchymi i niewidomymi.